Prolog

Człowiek nie docenia tego co ma i pragnie coraz więcej. Dopiero gdy straci to co miał zaczyna żałować, że tego nie potrafił docenić.
Śliczna szatynka stała nad brzegiem morza z delikatnym zarysem uśmiechu na twarzy. Jej długie, brązowe włosy rozwiewał wiatr, a po zaróżowionych policzkach spływały łzy, których nikt nie próbował ocierać. Obwisły sweter i dresy kiedyś zawstydzały ją w miejscach publicznych, jednak teraz nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Tak, ludzie się gapili, ale to była ich sprawa!
Violetta Castillo, zwykła siedemnastolatka, kiedyś córka milionera, teraz wychowanka okrutnej ciotki. Jej mama zmarła półtora roku temu w katastrofie lotniczej, ciała nie odnaleziono. Ojciec załamał się i popełnił samobójstwo dwa miesiące później. Od tego czasu sąd prawo nad opieką przyznał siostrze pana Germana, która znęcała się nad nią, głodziła i mimo ogromnego bogactwa, żałowała jej nawet na kromkę chleba. Do tego syn Esmeraldy, Tomas, bił dziewczynę i wyśmiewał na każdym kroku. Ten rok był naprawdę ciężkim okresem w jej życiu, popadała w załamanie, aż coś się zmieniło.
Pewna wspaniała kobieta po roku poszukiwań znalazła swoją siostrzenicę i postanowiła zabrać ją z tego okropnego miasta. Chce sama się nią opiekować, być dla niej jak matka.
I to właśnie jutro wszystko się zmieni. Violetta zacznie swoje życie na nowo.
Dziewczyna żałuje tylko jednego. Że wyrzucała ojcu jego opiekuńczość, przesadną chęć zajmowania się córką. Dopiero teraz, kiedy go już nie ma, zaczęła zauważać, jak bardzo tego potrzebowała...
Castillo przełknęła ślinę, przeczesała włosy palcami, otarła zapłakane policzki i odwróciła się tyłem do szumiącej wody. Już nigdy więcej nie chciała oglądać tego miasta, wracać do tego kraju. To, co tu przeżyła, było jedną wielką torturą i nikt temu nie zaprzeczy. Sierota wśród wesołych, zadbanych dzieci nie ma lekko.
Powoli skierowała się w stronę budynku, który przez tyle czasu nazywała domem. Chłodna bryza muskała jeszcze wilgotną twarz nastolatki, ale ona myślała tylko o jednym. Spojrzała w niebo, z którego powoli zaczynały kapać ciężkie krople deszczu.
- Dziękuję mamo, dziękuję tato. Teraz będzie już tylko lepiej.

**********
No taki tam krótki prolog ;))
Mam nadzieję, że choć odrobinkę się podoba, bo wyszłam z wprawy ;//
Jak na razie zdjęć nie ma, będą później. Po prostu żadne mi nie pasowało. Eh...
Tak więc postaram się jak najszybciej napisać pierwszy rozdział, ale wiecie, święta, później treningi i nauka ;// W maju trzeba się kuć, żeby poprawić oceny -,-
Ale co ja wam bd o ocenach paplać o,o
Miłej nocki i czekam na jakieś komcie skarby <33